Etimologija reči ulica

Prostor između dva naspramna niza kuća, u selu ili gradu, nazivamo ulicom. Tu se ljudi, idući jedni drugima u susret, sreću licem u lice. U ulici, gledate nekoga u lice, kao i lica, fasade zgrada. Ova starosrpska reč zapisana je 1305.g, u dokumentu kojim Stefan Uroš potvrđuje darovnicu manastiru Sv. Marije u Kotoru: „otje Šaptinjeske ulice išla je međa Lastvi“. Ako zađemo po dijalektima, ispostavlja se da ulica može biti: put, staza, prolaz, dvorište, avlija, selo, naselje van grada, dvostruki red bilo čega, na primer, greda na tavanu. Dalje, na terenu, otkrivamo kako ulica može biti i ime zemljišta, livada, oranica, tzv. mikrotoponim koji se, kao i svi nazivi geografskih pojmova, piše velikim slovom. Tako, u smederevskom okrugu postoji livada Ulica, u Podrinju ima njiva sa nazivom Ulica. U Hercegovini se sreću pašnjaci sa tim imenom. Postoje i hidronimi, kao ime jednog potoka u Gatačkom polju, izvora kod Kruševice na Ibru.
Ulica je stara srpska reč prisutna u svim savremenim slovenskim jezicima: bugarskom, slovenačkom, poljskom, češkom, slovačkom, ruskom; u beloruskom je vulica, u ukrajinskom vulicja. Kao reč je, od Srba, pozajmljuju Mađari (ucca, ulza), Rumuni (ulita) i Albanci (ulice). Neobičnom je čini to što se svuda, sem u srpskoslovenskom i srpskom, deminutiv ulica očuvala u osnovnom obliku ula. Prasrpska imenica ula prvobitno je označavala šuplju stabljiku, trsku, odnosno, šupljinu stabljike ili debla. Njen muški parnjak uljje /šuplje stablo drveta/ uobičajen je naziv za košnicu u mnogim slovenskim jezicima. U srpskom jeziku ta reč postoji samo u dijalektima; na primer, u obliku množine (uljevi), kao i uljanik, ulište /Prema Rječniku Vuka S. Karadžića/.
Među indoevropskim jezicima srodne reči postoje u jermenskom (auile), norveškom (aule), litavskom (aulas), starogrčkom (?????, ?????) – odavde i reč aula (dvorište, obor) i tursko avli – avlija.