U ediciji Parlons... (Govorimo...) pariskog izdavača Harmattan štampana je knjiga Parlons serbe (Govorimo srpski) autorke Ksenije Đorđević. Autorka je doktor lingvistike na Univerzitetu u Monpeljeu i do sada je objavila više studija i knjiga o jezicima na prostoru bivše Jugoslavije, pri čemu je proučavala sociolingvističke i političke fenomene, uključujući nacionalizam i uticaj crkve na formiranje jezičkih tokova.
Knjiga Parlons serbe je znalačko nastojanje da se srpski jezik na funkcionalan način približi francuskoj publici, i to u onom obliku kakav se pojavljuje u svakodnevnoj upotrebi, ponajpre u Beogradu kao glavnom gradu Srbije. To svakako ima i praktičan značaj s obzirom na to da je Beograd najverovatnije prvo mesto sa kojim će se sresti neko ko dolazi iz Francuske. Mora se ipak naglasiti da je knjiga Parlons serbe daleko od svake vulgarizacije »učenja« jezika kakvo srećemo u knjižicama za turiste koji su odlučili da krenu u neku zemlju. Parlons serbe je nadasve stručno upoznavanje sa srpskim jezikom, ali istovremeno lišeno suvoparnosti koja često predstavlja barijeru u savladavanju tajni stranog jezika.
Srpski jezik je u knjizi Ksenije Đorđević približen francuskom čitaocu jednim opštim pogledom na istoriju, kulturu, religiju i geografiju Srbije i slovenski kontekst srpskog jezika, da bi se u kasnijim poglavljima prešlo na izgovor, fonologiju, morfologiju, gramatiku. Knjiga sadrži i jednu pesmu Vojislava Ilića i priču Branislava Nušića (izbor je svakako rukovođen željom da se približe ton i duh srpskog jezika smeštenog u evropski kulturni identitet), zatim poslovice, šale, stereotipe, običaje poput srpske slave. Da bi olakšala učenje srpskog jezika autorka je primenila još jedan zanimljiv postupak. Naime, francusko Ministarstvo nacionalnog obrazovanja publikovalo je listu najčešćih reči francuskog jezika koju je Đorđevićeva prilagodila za svoju knjigu, uz prevod na srpski, čime je knjiga obogaćena za još blizu 1.300 najfrekventnijih reči oba jezika.
Knjiga Parlons serbe napisana je pregnantno i sa jasnom idejom i velikim poznavanjem ne samo srpskog, koji je maternji jezik Ksenije Đorđević, nego i francuskog, jezika koji je autorka usvojila. Na samo 210 strana autorka je znalački i sa ljubavlju predstavila srpski jezik kao jezik evropskog kulturnog korpusa, demonstrirala jasnu metodologiju i dala sjajan izbor informacija o slovenskom ishodištu srpskog jezika. Tako će francuski čitalac između ostalog saznati da postoji šesnaest slovenskih jezika, da ruski jezik, koji je najrasprostranjeniji praktično ne poznaje dijalekte (izuzev u oblasti Arhangelska), dok slovenački jezik, kojim govori mali broj ljudi, ima srazmerno veliki broj dijalekata.
Zahvaljujući trudu i predanosti Ksenije Đorđević srpski jezik je, pored slovačkog, švedskog i nemačkog, četvrti evropski jezik koji je predstavljen u bogatoj ediciji Harmattana koja je posvećena velikim jezicima kao što su kineski i arapski, ali i malim jezicima koji čak i za obrazovanog čoveka predstavljaju pravo otkriće i put u nepoznato.