Slavljenje dana kada je po hrišćanskom verovanju Isus iz Nazareta uskrsnuo, ponovo se rodio posle smrti na krstu, i Prvog maja, dana kada su u sindikalnim demonstracijama 1886. godine u Čikagu poginula četvorica radnika u borbi za osmočasovno radno vreme, često se kalendarski poklapa. Ti dani spojenih praznika, neradnih dana, pretvaraju se u jedan mali godišnji odmor. Prilika je to da se ljudi posvete svojoj privatnosti i užitku odmaranja, rekreacije, putovanja, boravka u prolećnoj prirodi. Sa svim pratećim aktivnostima provoda u jelu i piću.

Slavljenje Uskrsa i Prvog maja u svom poreklu ima zajednički duhovni sadržaj - poštovanja žrtve za opšte dobro - iako se radi o dve vrste verovanja - religioznoj i svetovnoj, nazovimo je ateističkoj.   Vernici oba svetonazora praktikuju svoje rituale slavljenja. Crkva organizuje liturgije i litije, radnici u povorkama gradskim ulicama manifestuju svoju veru i traže svoja prava. U oba slučaja procesije se odvijaju pod zastavama a učesnici su predvođeni svojim sveštenicima, posvećenim vođama.

I Uskrs i Prvi maj, u savremenim društvima, postali su zvanični državni praznici. Iako su se u oba ova dana istorijski dogodili sukobi pojedin(a)ca i države, u kojima su ti pojedinci smrtno stradali, država je pod svoje preuzela njihovo slavljenje. U oba slučaja, u početku, država je proganjala sledbenike slavljenja Isusovog uskrsnuća i pobede radnika u borbi za svoja prava. Progoni su bili surovi - sa novim žrtvama, ali su samo jačali veru i broj pripadnika ideja o pravdi i bratstvu među ljudima na zemlji.

I Crkva hrišćanska i Partije radnika u svojim vremenima uspeli su da prevladaju i preuzmu vlast nad državom. I da postanu država sama. U tim novim okolnostima crkvena država (državna crkva) kao i partijska država (državotvorne partije komunista) pretvorile su se u svoje suprotnosti. U ciničnu vladavinu licemernih koji čine i Crkvu i Partiju i Državu, nad iskrenim i verujućim. Svaka vlast je nasilje nad ljudima bila je reč sa izvora koja je nadahnjivala one koji su razumeli ovu poruku. Ali slavljenje se pod patronatom osvojene države, ili države koja je osvojila vernike, pretvorilo u obožavanje, a pravi razlog slavljenja, sadržaj slavljenja, bio je amputiran. Pobuna protiv države pretvorila se u slavljenje Crkve i Partije koje su postale stub države. Slavljenje bez svoje suštine pretvorilo se u slavljenje forme, u slavljenje praznine - praznoslavlje. U obožavanje zlatnog teleta, u slavljenje idola. Isus iz Nazareta pretvoren je u idola, kao i balsamovana tela komunističkih vođa. Manifesto-vanje pripadanja Crkvi ili Partiji, u osnovi pokornost državi, pretvorilo se u formalno upražanjavanje rituala i suprotnost izvoru.

I jedni i drugi, i formalni hrišćani, i formalni socijalisti, iza zvanične fasade, u suštini koriste ove praznične dane za slavljenje svojih ličnih ovozemaljskih telesnih potreba, bez svesti o ideji i  sadržaju praznovanja. Iskreno slavljenje stradanja Isusa iz Nazareta koji se drznuo da propoveda slobodu izvan države i crkve svoga vremena, kao i radnika koji nisu mogli da izgube ništa osim svojih okova, preselili su se u nevidljiva stanja patnje i vapaja u dušama poniženih i uvređenih koji nemaju razloga da slave  sjaj i moć Crkve i države jer su postali žrt-vom njihove istorijske prevare. Među njima postoje i oni koji večnoj borbi sa državom za pravdu i bratstvo među ljudima odaju počast svojim svakodnevnim ličnim i profesionalnim angažmanom, koji nije ni religijski ni ideološki, nego prosvetiteljski i emancipatorski. I kao takav, uvek je revolucionaran.