U Vašem listu od 8. jula opet se oglasio potpredsednik SPO-a Aleksandar Jugović i to sa klevetama i izmišljotinama na adresu učesnika partizanskog antifašističkog narodnooslobodilačkog pokreta u Srbiji i Jugoslaviji.
Ne mislimo da služi na čast Vašem listu što se rubrika „Gost komentator“ koristi za lansiranje neosnovanih kleveta protiv učesnika NOR-a, a posebno protiv istaknutih boraca protiv fašizma kakav je, na primer, bio Žikica Jovanović Španac. Svrha je takvih napisa da umanje veličinu i vrednosti antifašističkog partizanskog pokreta i da nedićevsko-ljotićevsko-dražinovsku kolaboraciju sa nacifašističkim okupatorima i stravične zločine njenih pripadnika opravdaju i silom ih, mimo činjenica i elementarne logike, svrstaju među antifašiste.
Takvi tekstovi, gospodine uredniče, stvaraju konfuziju, podstiču na mržnju, netrpeljivost i sukobe, pri čemu ne dozvoljavate da se čuju i argumenti druge strane. Podsećamo da smo iz Saveza antifašista Srbije reagovali na tekst istog Vašeg „gosta komentatora“ objavljenog u „Blicu 21. januara, što niste objavili te vodi ka pomisli o solidarnosti redakcije sa Jugovićevim huškanjem na progone i revanšizam koje se zasniva na ostrašćenim a činjenički neutemeljenim kvalifikacijama.
Savez antifašista Srbije, ostale istinski antifašistički orijentisane organizacije, učesnici NOB-a i njihovi poštovaoci nisu inicijatori sporova oko istorijskih zbivanja u poslednjih 70 godina. Reagovali smo i reagujemo samo onda kada se čine gruba prekrajanja slike o stvarnim događanjima i značenjima, ignorišu ili falsifikuju nepobitne istorijske činjenice. Za nas nikad nije bili sporna saradnja četnika i partizana na početku ustanka 1941. godine, kao ni pojedinačno učešće četnika u toku okupacije na strani partizana. Nije sporno ni to da je izvestan broj četnika Draže Mihailovića, u drugoj polovini 1944, posle naredbe kralja Petra, napustio Dražu Mihailovića i uključio se u partizanske jedinice. Ali, istorijske činjenice kao što je napuštanje saradnje i zajedničke borbe u jesen 1941. i prelazak četnika na saradnju sa Nedićem, Ljotićem i, posebno, sa nemačkim, italijanskim i bugarskim okupatorima i Pavelićevom ustaškom državom, njihovo zajedničko ratovanje isključivo protiv partizanskog antifašističkog narodnooslobodilačkog pokreta - ne pružaju ama baš nikakvu naučnu, moralnu i političku osnovu da se četnički pokret Draže Mihailovića i sam Draža Mihailović rehabilituju i svrstaju među antifašističke borce. To je, uostalom, svojevremeno napismeno tvrdio i lider SPO-a Vuk Drašković koji sada sa Dražom kalkuliše ne iz stvarnog uverenja već zbog političkog profiterstva.
Teški zločini Maihailovićevih četnika u Sandžaku i istočnoj Bosni, gde su, u skladu sa Dražinom instrukcijom o „čišćenju nenacionalnih elemenata“ mnoga sela spaljena i, prema izveštajima četničkih komandanata, samo u jednoj kampanji, ubijeno oko osam hiljada muslimanskih žitelja, pretežno žena, dece i staraca; masovni zločini u Vraniću, Drugovcu, Kopljarima, Jagodini, čačanskom i užičkom kraju, Toplici i Jablanici, Timočkoj krajini, dakle, širom Srbije – razboritom promišljanju apsolutno ne dozvoljavaju ni pomisao o rehabilitaciji četničkog pokreta Draže Mihailovića i njihovog vođe.
Ne želimo, gospodine uredniče, da verujemo da se Vi lično poistovećujete sa stavovima, rečnikom i ostrašćenošću autora kome, međutim, često dajete počasnu priliku da nastupa kao (Vaš) „gost komentator“. Pa i povodom 7. jula u kom kontekstu Aleksandar Jugović ponavlja mantru kako su Aćimovićevi žandari ubijeni na dužnosti (na dužnosti je bio i milicioner ubijen 9. marta 1990, kao što je „Srbin ubio Srbina“ i u slučaju Karađorđa, kneza Mihaila, kralja Aleksandra Obrenovića, Zorana Đinđića, ali se to ne pominje, niti koristi za reviziju i falsifikovanje istorije). Ako se ne uvažava suština da su žandari nastupali u interesu kolaboracionističkog režima i okupatora, svaki zaključak je uvreda za zdrav razum i naučno timačenje istorijskih zbivanja. U Beloj Crkvi, 7. jula 1941, sudarila su se dva sveta, dva potpuno različita i međusobno nepomirljiva istorijska opredeljenja – Rađevska antifašistička partizanska četa sukobila se sa naoružanim predstavnicima okupatorske vlasti koji su, preteći oružjem, zahtevali predaju. Na jednoj strani borci protiv fašizma i okupatora, na drugoj oni koji fašizam i okupaciju brane. U toj situaciji, nastupio je jedino mogući ishod koji su opredelili odlučnost i brzina.
Zar bi, recimo, Francuzi dozvolili da se danas ovako govori o višijevskim Petenovim policajcima koji su po „službenoj dužnosti“ hapsili istinske rodoljube, pripadnike pokreta otpora, Jevreje i ostale nepodobne nemačkom okupatoru. U tom kontekstu, Vas i Vaše čitaoce, gospodine uredniče, podsećamo da je i feldmaršal Aleksander Ler na suđenju u Beogradu govorio da je, prilikom bombardovanja Beograda 6. aprila 1941. “vršio svoju dužnost“. Po logici Vašeg „gosta komentatora“, ispada da je bio nevina žrtva „komunističkog suda i terora crvenih“. Iza „vršenja dužnosti“ mogli bi da se zaklanjaju i mnogi drugi izvršioci zločina - i Nedićevi i Ljotićevi vojnici koji su pomagali hitlerovcima u krvavom kragujevačkom oktobru 1941, pa i članovi prekog suda osnovanog u Čačku decembra 1941. među kojima su, pod nemačkim predsednikovanjem, bila i tri predstavnika četnika Draže Mihailovića...
Pri svemu tome, treba imati na umu i to da priče o nevinosti „savesnih vršilaca službene dužnosti“ sud u Nirnbergu, osnovan za suđenje ratnim zločincima u Drugom svetskom ratu, nije uvažavao pa, ako Aleksandra Jugovića zbog njegove antipartizanske ostrašćenosti i pročetničke ideološke zaslepljenosti i možemo objasniti, pristanak „Blica“ i njegovog uredništva da u tome višestruko učestvuju – ne možemo razumeti, a još manje opravdati.