Prilikom jedne privatne posete Srbiji, Predsedavajući nemačke Biskupske konferencije, Robert Colić (Zollitsch) iz Frajburga, sastao se i sa pravoslavnim patrijarhom Irinejem I. Patrijarh je zahvalio nemačkim katolicima što su, i u najmračnijim vremenima balkanskog rata devedesetih godina, održali vezu sa srpskim pravoslavnim hrišćanima i pružili im pomoć. Uz ostalo oba crkvena dostojanstvenika izjavila su da religija ne sme biti korišćena za provođenje nacionalističkih interesa, što se zaista, u vreme Balkanskog rata, i na srpsko-pravoslavnoj i na hrvatsko-katoličkoj strani, mnogo puta dogodilo.
Colić je u Beogradu izjavio da Srbija može, i nakon svojih mnogobrojnih istorijskih konflikata, svakako da bude most između Istoka i Zapada kada se uzme u obzir bogatstvo njenih različitih etnija i vera. On se izjasnio za pristupanje Srbije, "zemlje njegovog detinjstva", Evropskoj uniji.
Robert Colić, rođen 1938. godine, potiče iz jedne porodice Podunavskih Švaba, iz jednog tada čisto nemačkog područja zapadne Bačke. Na kraju Drugog svetskog rata došlo je do pokolja od strane jugoslovenskih partizana. Colić je, zajedno sa svojim rođacima, dospeo u logor smrti, iz kojeg je, 1946. uspeo da pobegne za Nemačku. U Odžacima je blagoslovio Spomen-krst posvećen sećanju na 212 ljudi, koje su ubili vojnici narodnosolobodilačke vojske. Među žrtvama je i Colićev tada šesnaestogodišnji brat Jozef.
Uprkos teškom traumatskom sećanju frajburški nadbiskup je u prisustvu nekolicine rođaka tada pogubljenih Nemaca, kao i mnogobrojnih srpskih pravoslavnih dostojanstvenika našao potresne reči pomirenja. On je "čitav jedan ljudski život" čekao na ovaj dan. "U našim ušima još odjekuju rafali tog 25. novembra 1944." I nakon više od 66 godina rane u srcu su još otvorene, nezalečene. Ali, podignuti Krst, znak tuge i sećanja znači za hrišćane i pobedu nad smrću, nadu u uskrsnuće. U jednoj misi je rekao: "Ovde su umrli ljubav, prijateljstvo, nada. Strašna je ova smrt i okrutna". Ujedno je i pozvao hrišćane da budu "Ljudi aktivne samilosti" i da se suprotstave pomislima na osvetu i odmazdu. Colić je posetio, u susednom Filipovu (selo u koje su 1763. godine počeli da se doseljavaju Nemci, od 1947. naziva se Bački Gračac) i svoju roditeljsku kuću. Sa njegovim današnjim srpskim stanarima zadržao se, kraće vreme, u odaji u kojoj je rođen.