Da li država konačno može stvoriti uslove za rad nezavisnih i ravnopravno pozicioniranih medija koji stvaraju javnost kao nužni uslov za slobodno formiranje i izražavanje političke volje građana?

Od prošlog broja Republike, gde smo u tekstu "Gužva oko medija" konstatovali da je nakon ukidanja vanrednog stanja počela nova faza preraspodele moći i uticaja političkih i političko-poslovnih koalicija na medije a u svetlu predstojećih izbora, metež se ne samo pojačao već su neki sukobi aktera na medijsko-političkoj sceni eskalirali i radikalizovali se u medijsko-propagandne ratove u kojima se predstavnici vlasti ponašaju kao u onoj priči o tuči u balkanskoj krčmi - non-stop gase i pale svetlo. Akteri poslednjih događaja na medijskoj sceni Srbije su, naravno, mediji, novinari, vlada i njena ministarstva, biroi, predstavnici i činovnici, Skupština Srbije, Agencija za radio-difuziju, stručna udruženja i međunarodne organizacije, a sada već i pravosudni organi.
Bez obzira na interese, različite pozicije i opseg moći pojedinih aktera u onome što se (možda patetično) može nazvati dramom medija u Srbiji kao osnovni generator i pokretač današnje - drame medija koja se pretvara u farsu - može se prepoznati upravo vlast, odnosno njeni politički predstavnici. Sled događaja nedvosmisleno upućuje na to da se iz političkih krugova na vlasti stalno povlače potezi, stižu signali i poticaji koji ukazuju da su glavni kontrolori čitave parade i gužve vlast i njene institucije koje uključuju i isključuju svetlo na medijskoj sceni, po potrebi odstranjuju mrtve i saniraju povređene aktere i ponovo ih, po vlastitoj potrebi i proceni, ubacuju u igru sa novim akterima i temama, kupujući vreme i odlažući trenutak u kojem se moraju odreći moći i "većinske" kontrole nad medijima.
Potezi koje su same institucije vlasti povukle u poslednje vreme samo su povećale konfuziju i skoro ogolele strategiju sumanutih definicija realnosti, gde se svesno zamagljuju problemi, pervertiraju suštinska pitanja i metodom skandalizovanja i kamufliranjem i prevođenjem otvorene manipulacije na lične sukobe odlaže nužan i logičan sled poteza države u procesu osamostaljenja medija i njihovog društvenog funkcionisanja. Podsetimo se da je upravo vlast učestvovala u: pervertiranju i obesmišljavanju Zakona o informisanju, odlaganju donošenja Zakona o dostupnosti informacija, skandaloznom manipulisanju Savetom za radio-difuziju i kršenjem zakona od strane Skupštine Srbije, serijom tužbi vladinog činovnika protiv medija (koje se doživljavaju kao svojevrstan pritisak na medije), kao i podgrevanjem medijskog rata između medijskih kuća (kandidovanjem pojedinih, unapred spornih, članova Saveta za radio-difuziju) da bi se stvorio utisak da su na kraju krajeva svi - i mediji koji su na to ukazivali i pojedinci koji su se tome oduprli - prljavi i skloni manipulaciji iz lične koristi i niskih pobuda.
Svi ti potezi (mada je rešavanje nabrojanih problema vrlo jednostavno: doneti zakon, poštovati zakon, itd.) svedoče da vlast permanentno destruiše ideju institucionalnog fundiranja države i da ne deluje iz sistema institucija i logike zakona, već iz političkih grupa i lobija (zloupotrebljavajući institucije) i da im nije cilj konačna i fer startna pozicija i istinsko osamostaljenje medija već sistem mehanizama koji upravo tim grupama i lobijima omogućava uticaj i moć kao i vaninstitucionalni pritisak i kontrolu nad medijima a time i nad političkim orijentacijama građana. A bez nezavisnih medija i različitih viđenja stvarnosti nema ni javnosti, ni slobodnog formiranja političkih stavova i volje građana, pa konsekventno tome ni poštenih izbora i izborne smene vlasti.